Laat maar stromen

Pas toen leerde ik mijn vader kennen

Mijn vader en ik

​Mijn vader is overleden in 1998. Ik was 39 en mijn leven was toen ingewikkeld. Eigenlijk kon ik mijn vader nog helemaal niet missen, we hadden elkaar net leren kennen. 
Natuurlijk kenden we elkaar al een leven lang, maar wij lieten onze gevoelens en emoties nooit zo blijken. Allebei niet. Tot het moment een jaar daarvoor. Mijn vader leverde commentaar op de manier waarop ik met geld om ging. In zijn ogen moest je eerst ergens voor sparen voordat je het kon kopen. Dat wij een mooi huis hadden met een hypotheek, vond hij eigenlijk niet kunnen. Hij maakte daar wel eens een opmerking over, maar toen we met kerst met de hele familie bij mijn ouders waren en mijn vader er weer over begon, ontplofte ik. Ik schreeuwde: "Ik wil niet dat je je bemoeit met de manier waarop ik met mijn geld om ga!" Boos liep ik het huis uit, de tuin in. Dat was koud, maar goed om af te koelen. Ik was nooit boos. Na een minuut of 5 ging ik weer naar binnen. Mijn vader keek me aan met een blik die ik nooit zal vergeten. Het was een soort van trotse grijns. Ik lachte ook naar hem. Er was iets gebeurd waar geen woorden voor zijn. We hadden elkaar voor het eerst echt gezien. 
​Daarna had ik een andere band met mijn vader. We hadden de mooiste gesprekken, soms felle discussies. We genoten er allebei van. Mijn vader vertelde verhalen waarin hij zich kwetsbaar voelde. Zo kende ook mijn moeder hem nog niet. In het laatste jaar van zijn leven heb ik mijn vader leren kennen. Daar ben ik zo blij mee.

---

Boodschap van mijn overleden vader in mijn droom

resten van romeins badhuis

Mijn vader overleed in een periode dat mijn leven op zijn kop stond. Scheiding, moeilijkheden op mijn werk, een goede vriend die me in de steek liet, gebroken enkel en een ander huis. Alleen mijn kinderen waren nog een stabiele factor in mijn leven. Ik voelde me alleen met mijn verdriet.
Op een nacht droomde ik. Ik lag op zo'n stenen bank in een Romeins badhuis. Het water stroomde van alle kanten. Ik probeerde de kranen dicht te draaien. Het lukte me niet, het water bleef maar stromen. Toen verscheen het gezicht van mijn vader in mijn droom. "Laat maar stromen Cora", zei hij. "Laat maar stromen!"

De boodschap was duidelijk. Ik was maar in mijn eentje aan het vechten en nu gaf mijn vader me toestemming om het vechten tegen al die emoties te stoppen. Eindelijk kon ik het verdriet om alles wat niet meer was toelaten. Mijn tranen mochten er eindelijk gewoon zijn!

---