Mijn toon

In de winter van 2020 zag ik op youtube een filmpje waar Dagmar Buesink in de natuur op haar handpan zat te spelen. Dat wil ik ook, was het eerste wat in me opkwam. Zo'n 'wil ik ook' impuls heb ik bijna nooit. Ik oriënteerde me op internet en kwam al gauw bij de handpanshop uit. Daar kan je handpannen in verschillende toonsoorten proberen om te ervaren welke het beste bij jou past. Ik maakte een afspraak en enkele weken later was ik in het bezit van mijn handpan. Een Sync Amara in Cis. Ik kreeg wat aanwijzingen voor het spelen, kreeg van een vriendin een boek en DVD met oefeningen en ging aan de gang.
Elke avond neem ik hem nu op mijn schoot en speel intuïtief. De klanken klinken als muziek. Steeds weer anders, soms rustig, soms uitbundig. Het is hoe dan ook heel rustgevend.   

---

De schroom voorbij

Als puber had ik pianoles. Ik leerde noten lezen en de bijbehorende toetsen bedienen. Ik deed braaf mijn oefeningen en ging elke week naar de les bij een oude meneer thuis. Vijf jaar lang. Als we visite hadden en mijn ouders tegen me zeiden:"Speel eens wat", dan ging ik snel in de keuken helpen. De piano is verschillende keren met mij mee verhuisd, om uiteindelijk in een AZC te eindigen. Ik speelde er nooit op.
Hoe anders is dat nu. Ik voel me vrij om te spelen wat er in me opkomt. Ik vind het mooi als ik merk dat het mensen raakt, dat mensen er rustig van worden. 
Laatst pakte iemand haar viool erbij en improviseerden we samen. Met stemklanken is het ook heel mooi om in afstemming te laten komen wat er komt.

Ik zou nog veel meer samen willen improviseren.